Χάνοντας την παρθενιά μεταξύ δύο πλατειών

Από τον Basel Ramsis*

Τον προηγούμενο Μάρτη μου ζητήθηκε να γράψω ένα άρθρο για το βιβλίο με μαρτυρίες του ισπανικού κινήματος 15Μ, που θα εκδιδόταν από την ίδια την ομάδα. Τελικά το βιβλίο δεν εκδόθηκε. Δημοσιεύω εδώ το άρθρο.

 Ποια είναι η εικόνα της επανάστασης; Είναι μια ερώτηση που είχα στο μυαλό μου από μικρός. Από το σπίτι των παιδικών μου χρόνων, όπου άκουγα αυτό τον όρο, μέχρι σήμερα, και σε όλες τις στιγμές του αγώνα με επαναστατικές ομάδες που χρησιμοποιούσαν αυτό τον όρο συνέχεια.

Σε όλες αυτές τις στιγμές, υπήρχε μια απάντηση, μια εικόνα, πάντα η ίδια, που ποτέ δεν άλλαξε. Η εικόνα της επανάστασης μπορούσε να συνοψιστεί στο: «πολύς κόσμος»… Η επανάσταση είναι «πολύς κόσμος».

Και, όντως, έτσι ήταν. Μπορείς να διαβάσεις και να συζητήσεις σχετικά με όρους που ποτέ δεν άγγιξες, και που τους μεταφέρει η φαντασία σου για να τους μετατρέψει σε κάτι φυσικό, μέχρι που έρχεται η στιγμή που τους συναντάς μπροστά σου, είναι εκεί, παρόντες, αληθινοί, και με μια τρομερή έκρηξη έκπληξης, μετατρέπονται σε πραγματικότητα, και τότε πια, μπορείς να πεις ότι είδες την εικόνα και άγγιξες έναν όρο.

Είναι αυτό που μου συνέβη στην πρώτη πλατεία, στο Ταχίρ, στο σπίτι, στο Κάιρο, ζώντας τον Γενάρη και τον Φλεβάρη του 2011 αυτό τον φανταστικό όρο «πολύς κόσμος» και ανακαλύπτοντας ότι η επανάσταση είναι όντως έτσι.

Πλατεία Ταχίρ τον Γενάρη του 2011
Φωτογραφία: Gigi Ibrahim (CC).

H αρχή της αιγυπτιακής επανάστασης ήταν πολύς κόσμος μαζί στον ίδιο χώρο, με ένα κοινό σκοπό, ακίνητος και κινούμενος προς όλες τις κατευθύνσεις για να πετύχει αυτό τον σκοπό. Για πρώτη φορά ένιωθες αυτή την απόλυτη ένταξη σε μια μάζα, σε ένα πολυάριθμο σύνολο, στον «πολύ κόσμο». Και αισθάνεσαι σίγουρος/ασφαλής όσο βρίσκεσαι ανάμεσά τους, ακόμα και όταν σε πυροβολούν ή σου επιτίθενται με οποιοδήποτε όπλο.

Το πιο δυνατό αίσθημα πόνου που είχα σε σχέση με το θάνατο, ήταν όταν πέθανε ο πατέρας μου, και από τότε δεν έχω αισθανθεί το θάνατο με την ίδια δύναμη. Είναι σαν να χάνεις την αθωότητα και την παρθενιά απέναντι στον θάνατο. Κάτι ανάλογο μου συνέβη με την επανάσταση. Ή αυτό ήταν που μου συνέβη ανάμεσα στην κατάληψη των δύο πλατειών, της Ταχίρ και της Σολ. Είναι η αίσθηση παρόμοια του να «χάνεις την παρθενιά» μπροστά σε ένα τεράστιο γεγονός που φανταζόσουν για 37 χρόνια. Και όταν αυτό συμβαίνει το αντιμετωπίζεις με φυσικότητα, χωρίς να το μετατρέπεις σε μια ιερή πράξη. Βλέπεις και ζεις πως το φανταστικό μεταμορφώνεται σε μια σπίθα που ανάβει και δεν σταματάει. Και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι έχεις την τύχη να ζήσεις μια επανάσταση. Γι’ αυτό, οι φίλοι μου από τη Μαδρίτη πρέπει να με συγχωρέσουν όταν λέω ότι αυτό στην πλατεία Σολ, για μένα, δεν είναι συγκρίσιμο με αυτό της πλατείας Ταχίρ, αν είναι μόνο σε επίπεδο συναισθημάτων.

Βδομάδες μετά από το συμβάν του Γενάρη του 2011, λαμβάνεις το μισό ενός δώρου, στη Μαδρίτη, στο δεύτερό σου σπίτι. Αυτή τη φορά όντως το φαντάστηκες, ή το περίμενες σε αντίθεση με την περίπτωση της Αιγύπτου. Δεν ήταν μια έκπληξη, ήξερες την διαφορά ανάμεσα στις δύο πλατείες, ανάμεσα στα δύο καθεστώτα και στους στόχους αυτού του «πολύ κόσμου» στα δύο μέρη. Αλλά η δράση της αρχικής έκπληξης είναι πάντα εκεί σαν ένα δώρο. Και μπορεί να χαθεί η παρθενιά στην πλατεία Σολ, ακόμα μια φορά, αν και με διαφορετικό τρόπο από την αιγυπτιακή επανάσταση, με όλες της τις εκπλήξεις, δυνάμεις, κινδύνους και μεγάλους σκοπούς.

Λαϊκή συνέλευση του 15Μ στην Πουερτα ντελ Σολ το Μάιο του 2011
Φωτογραφία: Kadellar / Wikicommons

Στις 15 Μάιου του 2011, επέστρεφα από την Βαρκελώνη στη Μαδρίτη με τρένο, και ονειρευόμουν ότι το ταξίδι θα μπορούσε να διακοπεί αν ξεκινούσε κάτι μεγάλο εκείνη την μέρα. Αλλά το τρένο έφτασε στον προορισμό του ακριβώς στην ώρα του, και το όνειρο δεν εκπληρώθηκε. Αλλά η Μαδρίτη σου χαρίζει την αρχή ενός καινούριου κινήματος διαμαρτυρίας, φρέσκου, και γεμάτου από νεανική ενέργεια. Αυτή η ενέργεια που διακρίνεται στα μάτια των 80χρονων παππούδων που αποφασίζουν να πάρουν μέρος και να πουν «όχι», και να συμμετέχουν στις πλατείες και στις συνελεύσεις.

Όχι!… Αυτή η λέξη μου θυμίζει κάποια άλλη. Μου θυμίζει το «ναι», το «ναι μπορούμε» («Yes we can»)… το διάσημο «ναι μπορούμε» χρησιμοποιημένο σαν παγκόσμιο κύμα, μόνο και μόνο γιατί σε ένα μέρος του κόσμου που έχουν δικαίωμα ψήφου κατάφεραν να κάνουν πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, ένα μαύρο. Και δεν μπορείς να συγκρατήσεις αυτό το ειρωνικό χαμόγελο, το καθόλου αθώο, ξέροντας ότι «αυτοί μπορούν» επειδή αυτός ο «μαύρος» είναι πολύ λευκός κατά βάθος.

Αλλά είναι πολύ πιθανό ότι εμείς «ναι μπορούμε», μπορούμε να χάσουμε την παρθενιά μας μία και χίλιες φορές. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την αποστολή να φτιάξουμε το δικό μας μέλλον όπως το θέλουμε. Πολύ πιθανό να αποτύχουμε, πολύ πιθανό να μη το καταφέρουμε, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να ζήσουμε αυτή τη μαγική στιγμή του να μην είμαστε πλέον παρθένοι απέναντι σε οποιοδήποτε τύπο εξουσίας. Να χάνεις την παρθενιά και να αισθάνεσαι για πρώτη φορά στη ζωή σου ότι έχεις την απόλυτη δύναμη, τη δύναμη του «πολύ κόσμου». Εγώ το έζησα δύο φορές.

Εδώ τελειώνει το κείμενο. Το δημοσιεύω εδώ πριν την αρχή του φθινοπώρου και ενός χειμώνα που πιστεύω ότι θα είναι θερμός και γεμάτος με ευκαιρίες να χάσεις ξανά την παρθενιά. Παραθέτω όμως την αμφιβολία μου στο αν υπάρχει αρκετός «πολύς κόσμος» για να μιλήσουμε για επανάσταση ή για ένα κίνημα αλλαγής.

*Basel Ramsis
Σκηνοθέτης και παραγωγός κινηματογράφου
(Γεννήθηκε στο Κάιρο το 1973 και τα τελευταία αρκετά χρόνια ζει στη Μαδρίτη)
www.twitter.com/baselramsis

Το πρωτότυπο άρθρο:
http://www.huffingtonpost.es/basel-ramsis/perder-la-virginidad-ntr_b_1850362.html